ابن درید

ابن درید. [ اِ ن ُ دُ رَ ] (اِخ ) ابوبکر محمدبن حسن بن عتاهیة ازدی لغوی (223-321 هَ .ق .). تولد او ببصره بود و در همان شهر تحصیل علوم کرد ودر سال 257 در فتنه ٔ صاحب الزنج از بصره بعمان و از عمان بفارس رفت و به دربار آل میکال پیوست و در آنجا ریاست دیوان بدو مفوض گشت و پس از عزل و انتقال میکالیان بخراسان (308) به بغداد رفت و خلیفه او را 50 دینار مشاهره مقرّر داشت . از آثار او کتاب الجمهره است در لغت عرب که آل میکال نوشته و مقصوره ٔ او قصیده ای است طولانی نزد ادبا معروف و بر آن شرحها نوشته اند. و کتابهای دیگری نیز در لغت تصنیف کرده است . و کتاب وشاح و غریب الحدیث و لغات القرآن از اوست . ابن درید با آنکه در شرب خمر افراط میکرد عمری طویل یافت و در 90 سالگی در بغداد مبتلا بفالج شده و هشت سال پس از آن درگذشت . او استاد مبرد است . (الفهرست ) (ابن خلکان ).