ابن دیبع

ابن دیبع. [ اِ ن ُ دَ ب َ ] (اِخ ) وجیه الدین ابوعبداﷲ عبدالرحمن بن علی بن محمدبن عمر شیبانی زبیدی (866-944 هَ .ق .). مولد او زبید و عم او بدانجا مفتی بود. اونزد عم علوم مختلف آموخت و سه بار بزیارت خانه رفت و در آنجا بتعلیم تاریخ و حدیث پرداخت و سرانجام در جامع زبید بسمت مدرسی مستقر گشت و ملک ظافر دوم خلع و اقطاعات بدو داد. و دیبع بلغت نوبی به معنی سفید است . از تألیفات اوست : بغیةالمستفید فی اخبار مدینة زبید و حکامها. قرةالعیون فی اخبار یمن المیمون . احسن السلوک فی من ولی زبید من الملوک . تیسیرالوصول الی جامع الاصول . تمییزالطیب من الخبیث مما یدور علی السنة الناس من الحدیث و آن در قاهره به طبع رسیده است .