ابن صابونی

ابن صابونی . [ اِ ن ُ ] (اِخ ) کمال الدین عبدالرزاق بن احمدبن محمد، و او را ابن فوطی نیز میگفتند. از مشاهیر علمای حدیث و تاریخ و صاحب ید طولی در حکمت . مولد او به سال 642 هَ .ق . و وفات 723. و گویند او از اخلاف معن بن زائده ٔ شیبانی است . آنگاه که هلاکو بغداد را تسخیر کرد او را ببردگی گرفتند و چون غنیمتی جنگی در سهم خواجه نصیرالدین حکیم طوسی معروف افتاد و اونزد خواجه بتکمیل علوم و فنون خویش پرداخت و چون صاحب خطی نیکو بود آثار خواجه و کتب دیگر را برای او استنساخ میکرد، آنگاه که حکیم طوسی رصدخانه ٔ مراغه تأسیس کرد دستیار خواجه بود و سپس به بغداد شد و کتابداری مدرسه ٔ مستنصریه بدو واگذاشتند و در این وقت وی بمطالعه ٔ تواریخ بسیار فرصت یافت و تألیفات کثیره ٔاو در این زمان آغاز شد که از آنجمله است : مجمعالاَّداب فی معجم الاسماء علی معجم الالقاب و آن کتابی ضخیم است در پنجاه مجلد. دررالاصداف فی غررالاوصاف در بیست مجلد. تلقیح الافهام فی المؤتلف والمحتلف . تاریخ عالم از آغاز خلقت تا خراب بغداد. الدررالناصعه فی شعراء المائةالسابعه . الحوادث الجامعه و التجارب النافعه فی الماءةالسابعه و او را بفارسی و عربی اشعار بوده است .