ابن طاوس

ابن طاوس . [ اِ ن ُ وو ] (اِخ ) سید رضی الدین علی بن موسی بن جعفر علوی حسنی . اشهرمردان این خاندان ، برادر جمال الدین احمد. مستنصر خلیفه نقابت علویان بدو تکلیف کرد و او امتناع ورزید. سید را با ابن علقمی وزیر صحبت و دوستی بوده و پانزده سال در بغداد اقامت داشت ، آنگاه بحله و پس از آن به نجف رفت و هنگام تسلط مغول به بغداد بدارالخلافه بازگشته و در آنجا تا آخر عمر (دوشنبه 5 ذیقعده ٔ 664 هَ .ق .) اقامت داشته است و از طرف هولاکو سه سال و یازده ماه منصب نقابت علویان بدو مفوض بوده است . او را کتب بسیار در حدیث و ادعیه و غیر آن هست از جمله : کتاب اللهوف علی قتلی الطفوف . الاقبال بصالح الاعمال . جمال الاسبوع بکمال العقل المشروع . الدروع الواقیه من الاخطار. سعدالسعود. غیاث سلطان الوری لسکان الثری . مهج الدعوات . کتاب الامان . البهجه لثمرة المهجه . کتاب الطرائف فی مذهب الطوائف . کتاب زهرةالربیع فی ادعیةالاسابیع.