ابن غانم
لغت‌نامه دهخدا
ابن غانم . [ اِ ن ُ ن ِ ] (اِخ ) نورالدین علی بن محمدبن علی بن خلیل مقدسی خزرجی (920-1004 هَ .ق .). فقیه حنفی از نسل سعدبن عباده ٔ صحابی . در مصر نشو و نما یافته و همانجا بفراگرفتن علوم پرداخته و در بعض مدارس قاهره تدریس کرده است و دو سفر بحج و سه نوبت بزیارت بیت المقدس شده . وی در زمان خویش مرجع علما بود و شهرتی بسیار داشت . او راست : الرمز فی شرح نظم الکنز. کتاب شمعه فی احکام الجمعه . کتاب الاشباه و النظائر.
