ابوالهیجاء

ابوالهیجاء. [ اَ بُل ْ هََ ] (اِخ ) شهفیروزبن شعیب عبدالسیدبن منصور اصفهانی . یاقوت گوید: او ادیبی فاضل و شاعر و در نظم و نثر مجید بود. وی ادب از ابی جعفرمحمدبن احمدبن مسلمه و استادان دیگر فراگرفت . و او را مقاماتی است که به سال 490 هَ . ق . انشا کرده است و وفات وی به سال 530 هَ . ق . بود و از شعر اوست :
لااستلذ العیش لم أدأب له
طلباً و سعیاً فی الهواجر و الغلس
و أری حراماً ان یواتینی الغنی
حتی یحاول بالعناء و یلتمس
فاحبس نوالک عن اخیک مُوَفّرا
فاللیث لیس یسیغ الا ما افترس .
و نیز او راست :
و ساق بت اشرب من یدیه
مشعشعة بلون کالنجیع
فحمرتها و حمرة وجنتیه
و نورالکاس فی نورالشموع
ضیاء حارث الأبصار فیه
بدیع فی بدیع فی بدیع.
و رجوع به فوات الوفیات ج 1 ص 188 شود.