ابوبکربن سعدبن زنگی
لغت‌نامه دهخدا
ابوبکربن سعدبن زنگی . [ اَ بو ب َ رِ ن ِ س َ دِ ن ِ زَ ] (اِخ ) پنجمین اتابک سلغری فارس . بزمان پدر هفت سال محبوس بود و پس از مرگ سعد در 623 هَ . ق . بجای پدر نشست و بعض جزایر خلیج و چند شهر از هندوستان را مسخر و ضمیمه ٔ ملک فارس کرد. و با اوگتای قاآن ایلخان مغول از در اطاعت و انقیاد درآمد و خراجی بپذیرفت و فارس را از قتل و نهب مغلان صیانت کرد و اوگتای به وی لقب قُتْلُغخان یعنی پادشاه سعید داد. او ممدوح شیخ اجل مصلح الدین سعدی شاعر مشهور است که بوستان را به نام او و گلستان را به نام پسرش سعد کرده است :
علی الخصوص که دیباچه ٔ همایونش
بنام سعد ابی بکر سعد بِن ْ زنگیست .
که سعدی که گوی بلاغت ربود
در ایام بوبکرِ بِن ْ سعد بود.
علی الخصوص که دیباچه ٔ همایونش
بنام سعد ابی بکر سعد بِن ْ زنگیست .
(گلستان ).
که سعدی که گوی بلاغت ربود
در ایام بوبکرِ بِن ْ سعد بود.
(بوستان ).
