ابووثیللغتنامه دهخداابووثیل . [ اَ بو وَ ] (اِخ ) مردی از عرب که تنها چند شتر لاغر و نزار داشت و سپس شتران او با خوردن رطب فربه شدند و او غنی گردید و در عزّ پس از ذُل ّ بدو مثل زنند. (المرصع). و ابوتیل با تاء منقوط نیز آمده است .
