اثعل
لغتنامه دهخدا
اثعل . [ اَ ع َ ] (ع ص ) مهتر بزرگ با فضائل و معارف . (منتهی الارب ). || مرد دندان زائدیا کج و راست برآورده . || که دندانی افزون دارد. (مهذب الاسماء). آنک دندان افزونی دارد در پیش یکدیگر. (تاج المصادر). مؤنث : ثَعْلاء. ج ، ثُعل .
