اثیللغتنامه دهخدااثیل . [ اَ ] (ع ص ) محکم . (مهذب الاسماء). محکم بُن . (منتهی الارب ). استوار. || قدیم . کهن : مجدٌ اثیل . || اصیل . آنکه و آنچه اصل بزرگ دارد. شریف .
