اجری

اجری . [ اَ ج ُرْ ری ی ] (اِخ ) محمدبن حسین بن عبداﷲ شافعی بغدادی ملقب به اجری ، منسوب بقریه ای در بغداد. وی محدث و صالح و عابد بود و از ابومسلم لخمی و ابوشعیب حرابی و جماعتی بسیار روایت کرده و در حدیث و فقه تصانیف بسیار دارد و خطیب بغدادی در تاریخ خویش نام او آورده و گفته است : او ثقة و صدوق و ضعیف بود و وی را تصانیف بسیار است . در بغداد قبل از سال 330 هَ . ق . حدیث گفت سپس به مکه منتقل شد و در آنجا سکونت کرد و هم بدانجا درگذشت و از او جماعتی از حفاظ روایت کرده اند، از جمله ابونعیم اصفهانی صاحب کتاب حلیةالاولیاء و غیره . و بعض علماء مرا خبر داده اند چون به مکه شد او را خوش آمد از آنجا و گفت : اللهم ارزقنی الاقامة بها سنةً، پس شنید که گوینده ای میگوید: بل ثلثین سنة، و پس از آن سی سال بدانجا بزیست و در محرم سال 360 هَ . ق . هم بدانجا وفات یافت - انتهی . و او غیر شیخ استاد ابی بکربن فورک متکلم اصولی ادیب نحوی واعظ اصفهانی است که او نیز به محمدبن حسین موسوم است . (روضات الجنّات ).