احاکة
لغتنامه دهخدا
احاکة. [ اِ ک َ ] (ع مص ) احاکه ٔ سیف در...؛ کار کردن شمشیر و جز آن در... کارگر آمدن در.... اثر کردن . (تاج المصادر) (مؤید الفضلاء): مااحاکه السیف ؛ کار نکرد در آن شمشیر. (منتهی الارب ). || اَحاکَتْه ُ الشَفْرَةُ؛ برید آن را نشکرده .
