احمد
لغتنامه دهخدا
احمد. [ اَ م َ ] (اِخ ) ابن عمار مهدوی مکنی به ابوالعباس تمیمی . او راست : تفسیر موسوم به التفصیل الجامع لعلوم التنزیل و تیسیر فی القراآت و ری ّ العاطش . وفات او را کشف الظنون در جائی 403 و جای دیگر 430 و جائی نیز 440 هَ . ق . آورده است .
