اخترکنلغتنامه دهخدااخترکن . [ اَ ت َ ک َ ] (نف مرکب ) ازجای کننده ٔ اختر : نیزه ای اندر بنان اخترکن و جیحون مضاباره ای در زیر ران هامون بر و گردون سپر.سنائی .