اخرق
لغت‌نامه دهخدا
اخرق . [ اَ رَ ] (ع ص ) دُرُشت . || گول و نادان در کار. مرد احمق . اَوره . (تاج المصادر). آنکه هیچ کار نداند کرد. ناشی . مؤنث : خَرْقاء. ج ، خُرق . || شتر که سر سپل وی بر زمین افتد پیش از سپل بسبب نجابت . (منتهی الارب ). و صاحب تاج العروس گوید: البعیریقع منسمه علی الأرض قبل خفه یعتریه ذلک من النجابة. || دریده گوش . (مهذب الاسماء). شکافته گوش .
