اخلاص
لغت‌نامه دهخدا
اخلاص . [ اِ ] (اِخ ) (سوره ٔ...) صدودوازدهمین سوره ٔ قرآن ، مکیّه و بقولی مدنیه و آن چهار آیت است ، پس از تبت و پیش از فَلَق . سوره ٔ قل هواللّه احد :
مدیح او شعرا را چو سورةالاخلاص
سرای او ادبا را چو کعبةالاسلام .
چون کودک دبستان اخلاص و فاتحه
دشنام آن سیاهه زن از بر همی کنم .
مدیح او شعرا را چو سورةالاخلاص
سرای او ادبا را چو کعبةالاسلام .
فرخی .
چون کودک دبستان اخلاص و فاتحه
دشنام آن سیاهه زن از بر همی کنم .
سوزنی .
