ارتفاع یاب
لغت‌نامه دهخدا
ارتفاع یاب .[ اِ ت ِ ] (اِ مرکب ) سدس فخری . آلتی که بدان فاصله ٔ زاویه ٔ ستارگان و ارتفاع آن را بر فراز افق اندازه کنند و ابوحامد محمود خجندی مهندس ایرانی این آلت را برای فخرالدوله ٔ دیلمی نخستین بار وضع کرد. || و امروز تئودولیت را نیز ارتفاع یاب گویند.
