ارهاء
لغتنامه دهخدا
ارهاء. [ اِ ] (ع مص ) رسیدن بجای فراخ . || دوام کردن بر خوردن کلنگ [نوعی مرغ ]. (منتهی الارب ). || دایم گردانیدن . (تاج المصادر بیهقی )(زوزنی ). || همیشه داشتن طعام و شراب را بر کسی یا کسانی . دایم داشتن طعام برای کسی . || بنکاح درآوردن زن نامطبوع را. (منتهی الارب ).
