ارگجه
لغت‌نامه دهخدا
ارگجه . [ اَ گ َ ج َ ] (هندی ، اِ)خوشبوئی است مرکب که از صندل و گلاب و کافور و مشک وعنبر و روغن سمن سازند. (غیاث اللغات ) (آنندراج ). وصاحب آنندراج گوید: نعمت خان عالی راست :
بیخودی تنگ در آغوش کشیده ست مرا
آن قبا تا بر دوش ارگجه پوش آمده است .
مخفی نماند که مجموع ((قبا تا بر دوش ارگجه پوش )) که اسم محبوب است با ماقبل خود مبتدا، و ((آمده است )) خبر این مبتدا (؟) - انتهی .
بیخودی تنگ در آغوش کشیده ست مرا
آن قبا تا بر دوش ارگجه پوش آمده است .
مخفی نماند که مجموع ((قبا تا بر دوش ارگجه پوش )) که اسم محبوب است با ماقبل خود مبتدا، و ((آمده است )) خبر این مبتدا (؟) - انتهی .
