ار
لغت‌نامه دهخدا
ار. [ اَرر ] (ع مص ) عمل اِرار کردن شتر ماده : اَرّ الناقة. (منتهی الارب ). || راندن . || دفع کردن . (منتهی الارب ). || درآمیختن . جماع کردن . (تاج المصادر بیهقی ). مجامعت کردن .(زوزنی ). || پلیدی رقیق انداختن و افتادن آن . (منتهی الارب ). || آتش افروختن . (تاج المصادر بیهقی ) (منتهی الارب ). || آواز کردن بفیرندگی وقت غلبه : اَرّ المقامِر. (منتهی الارب ).
