اسامة
لغتنامه دهخدا
اسامة. [ اُ م َ ] (اِخ ) ابن شریک ثعلبی . یکی از صحابه . وی بعدها در کوفه اقامت گزید. بعضی احادیث شریفه از او نقل کرده اند از جمله : عباداﷲ تداووافان اﷲ لایضع داءً الاّ وضع له دواءً الا الهرم . و نیز: خیر ما اعطی الرجل خلق حسن . (قاموس الاعلام ترکی ).
