استادکارلغتنامه دهخدااستادکار. [ اُ ] (ص مرکب ) اُستاکار. ماهر مسلط در صنعت یا حرفه ای : شاگردپیشگان و خریطه کشان وی استادکار تیر سپهرند بر زمین .سوزنی .