استبعاللغتنامه دهخدااستبعال . [ اِ ت ِ ] (ع مص ) استبعال نخل ؛ بی نیاز گشتن خرمابن از آب دادن . (تاج المصادر بیهقی ). || استبعال مکان ؛ بعل گردیدن آن . || استبعال رجل ؛ شوهر گردیدن . (منتهی الارب ).
