استغیال
لغتنامه دهخدا
استغیال . [ اِ ت ِغ ْ ] (ع مص ) گوالیدن و بهم درپیچیدن درخت : استغیل الشجر. (منتهی الارب ). || غیل خورانیدن بچه : استغیلت المراءة؛ غیل خورانید زن بچه را. (منتهی الارب ). || با زن مرضع گرد آمدن . گرد آمدن خواستن با بچه شیرده . (از منتهی الارب ).
