استلام
لغت‌نامه دهخدا
استلام . [ اِ ت ِ ] (ع مص ) بسودن . ببسایش . ببسودن . لمس . دست کشیدن بچیزی .
- استلام حجر ؛ بسودن سنگ به لب یا دست . بسودن سنگ را به دست یا به لب . (منتهی الارب ). بسودن حجرالاسود را. (زوزنی ). بسودن حجر اسود را (بلب ) یا بدست . (تاج المصادر بیهقی ) :
اما واﷲ لولا قول واش
و عین للخلیفة لاتنام
لطفنا حول جذعک و استلمنا
کما للناس بالحجر استلام .
- استلام کردن ؛ بسودن حجرالاسود.
|| خوشه برآمدن کشت را. (منتهی الارب ). || بوسه دادن . || در بر گرفتن . (زوزنی ). || صلح کردن . (منتهی الارب ). || گردن نهادن . (غیاث ). || هو لایستلم علی سخطه ؛ ای لایصطلح علی ما یکرهه .
- استلام حجر ؛ بسودن سنگ به لب یا دست . بسودن سنگ را به دست یا به لب . (منتهی الارب ). بسودن حجرالاسود را. (زوزنی ). بسودن حجر اسود را (بلب ) یا بدست . (تاج المصادر بیهقی ) :
اما واﷲ لولا قول واش
و عین للخلیفة لاتنام
لطفنا حول جذعک و استلمنا
کما للناس بالحجر استلام .
(از تاریخ بیهقی چ ادیب ص 190).
- استلام کردن ؛ بسودن حجرالاسود.
|| خوشه برآمدن کشت را. (منتهی الارب ). || بوسه دادن . || در بر گرفتن . (زوزنی ). || صلح کردن . (منتهی الارب ). || گردن نهادن . (غیاث ). || هو لایستلم علی سخطه ؛ ای لایصطلح علی ما یکرهه .
