استواء

استواء. [ اِ ت ِ ] (اِخ ) (خطِ...) اِسْتِوا. خطی موهوم که زمین را بدو نیمه کند از اقصای مشرق تا اقصای مغرب . (دمشقی ). معدل النهار. استوای فلکی :
روزی بود کاین پادشا بخشد ولایت مر ترا
از حد خط استوا تا غایت افریقیه .

(منسوب به منوچهری ).

از غیرت رایتت فلک دید
در خط شده خط استوا را.

انوری .

مرکب همت بتاز یکره و بیرون جهان
از سر طاق فلک تا بحد استوا.

خاقانی .

تا آفتاب رایش در خط استواست
روز و شب عدو و ولی دارد استوا.

؟