اسفرائینی

اسفرائینی . [ اِ ف َ ] (اِخ ) ابواسحاق ابراهیم بن محمدبن ابراهیم بن مهروان معروف باستاذ، ملقب برکن الدین . شافعی متکلم اصولی شیخ اهل خراسان . گویند وی برتبه ٔ اجتهادرسید و او را مصنفات بسیار است از آن جمله : جامع الحلی فی اصول الدین و الرد علی الملحدین و تعلیقة فی اصول الفقه و جز آن . ابوالقاسم بن عساکر گوید: شخصی معتمد مرا حکایت کرد که صاحب بن عباد چون بذکر ابن الباقلانی و ابن فورک و اسفرائینی ، که معاصر هم و از اصحاب ابی الحسن اشعری بودند، رسید به اصحاب خویش گفت : ابن الباقلانی بحر مفرق و ابن فورک صل مطرق و الاسفرائینی نار تحرق . وی در روز عاشوراء سنه ٔ 417 هَ .ق . به نیشابور درگذشت و جنازه ٔ وی به اسفرایین بردند و بدانجا دفن کردند. الحاکم ابوعبداﷲ ذکر او آورده گوید: شیوخ نیشابور کلام و اصول عامه را از او فراگرفتند و اهل عراق و خراسان بعلم او مقرند و مدرسه ٔ مشهوره ٔ نیشابور را برای او بنا کردند. او راست : نورالعین فی مشهد الحسین ، که با قرةالعین فی اخذ ثار الحسین تألیف ابی عبداﷲ عبداﷲبن محمد در مطبعه ٔ شرف 1298 و 1300 هَ .ق . مطبعه ٔ عبدالرزاق بسال 1302 و 1303 هَ .ق . طبع شده است . (معجم المطبوعات ج 1 ستون 435 ، 436).