اسفید
لغتنامه دهخدا
اسفید. [ اِ ] (ص ) اسپید. سپید. سفید. مقابل سیاه . || روشن . درخشان . تابان . رجوع به اسپید و سفید شود. || جزء مقدم بعض امکنه مانند اسفیدجوی و اسفیدچشمه و اسفیددز و اسفیددشت و اسفیدبان و اسفیدجان و اسفیدرودبار. و در «دراسفید» جزء مؤخر است .
