اسیدالغتنامه دهخدااسیدا. [ اِ ] (اِخ ) در بابلی بمعنی خانه ٔ ابدی نَبو پسر مَردوک . وآن از معابد بابل بود که کوروش دستور داد آنرا تزیین کنند. (ایران باستان پیرنیا ص 391).
