اشتعال
لغت‌نامه دهخدا
اشتعال . [ اِ ت ِ ] (ع مص ) افروخته شدن آتش . (منتهی الارب ) (تاج المصادر بیهقی ) (غیاث اللغات ) (زوزنی ). درافروختن آتش . (آنندراج ). افروختن . برافروختن . افروزش . برافروزش . فروزش . مشتعل شدن . زبانه کشیدن . درگرفتن آتش . افروختگی . برافروختگی . روشن شدن آتش . اَلو گرفتن . آلاو گرفتن . افروخته شدن آتش . (ترجمان علامه جرجانی ص 13) :
در تو کجا رسد کس چون موسی اندر آتش
کز دور حاصلی نه جز برق و اشتعالش .
|| آشکار شدن سپیدی در موی . پیدا شدن سپیدی در موی . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ص 13). هویدا شدن سپیدی در موی . (تاج المصادر) (زوزنی ). درافروختن سر بموی سپید. (آنندراج ): و اشتعل الرأس شیباً. (قرآن 4/19). || اشتعال جنگ ؛ تَعَر. (منتهی الارب ).
در تو کجا رسد کس چون موسی اندر آتش
کز دور حاصلی نه جز برق و اشتعالش .
خاقانی .
|| آشکار شدن سپیدی در موی . پیدا شدن سپیدی در موی . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ص 13). هویدا شدن سپیدی در موی . (تاج المصادر) (زوزنی ). درافروختن سر بموی سپید. (آنندراج ): و اشتعل الرأس شیباً. (قرآن 4/19). || اشتعال جنگ ؛ تَعَر. (منتهی الارب ).
