اصبهبذ

اصبهبذ. [ اِ ب َ ب َ / ب ُ ] (اِخ ) قلعه ای بسیار بلند بسیستان بود. صاحب ترجمه ٔ تاریخ یمینی آرد: و در شهور سنه ٔ تسعین و ثلثمائه (390 هَ . ق .) به انتقام این واقعه به سیستان رفت و خلف در حصار قلعه ٔ اصبهبذ نشست ، قلعه ای که حلیف سماک و الیف افلاک است ، ابر در دامن حضیضش خیمه زند و ستاره پیرامن اوجش طواف کند، هلال چون ماهیچه ای بر شرف برجش و زحل چون کوکبی بر آستانه ٔ قصرش :
از بلندیش فرق نتوان کرد
آتش دیده بان ز جرم زحل .
و خلف در مضیق آن حصار بیقرار شد. (از ترجمه ٔ تاریخ یمینی نسخه ٔ خطی مؤلف ص 200 مطابق ص 244 نسخه ٔ چاپی ).