اصعل
لغتنامه دهخدا
اصعل . [اَ ع َ ] (ع ص ) باریک سر و گردن . (از قطر المحیط) (از اقرب الموارد). مؤنث : صَعْلاء. ج ، صُعْل . (از اقرب الموارد). رجل اصعل ؛ مرد باریک سر و گردن ، و کذلک من النخل و النعام . (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || خردسر. (مهذب الاسماء).
