اصفهانی

اصفهانی . [ اِ ف َ ] (اِخ ) ابوحامد محمدبن محمودبن محمدبن عبدالکافی اصولی شمس الدین اصفهانی شافعی . (616 - 688 هَ . ق .). نزیل مصر بود و در مصر درگذشت . او راست : الجامع بین التفسیر الکبیر و الکشاف . الحکمةالرشیدیة. الحکمةالمنیعة. شرح المفصل ، از فخر رازی در اصول . غایةالمطلب ، در منطق . قواعدالتوحید، درجدل و منطق و اصلین . کتاب الاعتمادالکبیر، مختصری درکلام و شرح آن . (از اسماءالمؤلفین ج 2 ستون 136). و سیوطی آرد: او شارح المحصول بود و در اصلین و جدل و منطق پیشوایی ماهر بشمار میرفت و کتابی در این فن بنام القواعد تصنیف کرد. در نحو و شعر و دیگر علوم مهارت داشت . در اصفهان متولد شد و در بغداد بکسب دانش پرداخت و به قاهره رفت و در آنجا تاج الدین بن بنت الاعز قضای قوص را به وی سپرد و خلقی از وجودش بهره مند شدند، سپس به قاهره بازگشت و در آنجا عهده دار تدریس شد ودر قاهره درگذشت . (از حسن المحاضرة فی اخبار مصر و القاهرة ج 1 ص 250). و رجوع به تاریخ الخلفا ص 331 شود.