اصفهانی
لغت‌نامه دهخدا
اصفهانی . [ اِ ف َ ] (اِخ ) ابوعلی حسن بن عبداﷲ اصفهانی . ببغداد رفت و از همان دانشمندان که ابوحنیفه ٔ دینوری علم فراگرفت ، اخذ دانش کرد. از اوست : کتاب الرد علی الشعراء. کتاب المنطق . کتاب علل النحو. کتاب المختصر در نحو. کتاب الصفات . کتاب الهشاشة والبشاشة. کتاب التسمیه . کتاب شرح کتاب المعانی للباهلی . کتاب نقض علل النحو. (ابن الندیم ). وی به لکذه یالغده نیز شهرت دارد. و رجوع به ابوعلی و حسن شود.
