اطد
لغت‌نامه دهخدا
اطد. [ اَ طَ ] (اِخ ) زمینی است نزدیک کوفه از جهت دشت که سپاه مسلمانان در نخستین ایام فتوح بدان فرودآمد. زبرقان بن بدر گفت :
سیروا رویداً فانا لن نفوتکم ُ
و ان ما بیننا سهل لکم جدد
ان الغزال الذی ترجون غرّته
جمع یضیق به العتکان او اطد.
ابن اعرابی گوید عتکان و اطد وادیهایی باشند بنی بهدله را. (از معجم البلدان ).
سیروا رویداً فانا لن نفوتکم ُ
و ان ما بیننا سهل لکم جدد
ان الغزال الذی ترجون غرّته
جمع یضیق به العتکان او اطد.
ابن اعرابی گوید عتکان و اطد وادیهایی باشند بنی بهدله را. (از معجم البلدان ).
