اطرة

اطرة. [ اُ رَ ] (ع اِ) پَی که بر سوفار تیر پیچند. || تندی گرداگرد حشفه . || گوشت گرداگرد ناخن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). زه بن ناخن . (غیاث اللغات ) (بحر الجواهر) (مهذب الاسماء). || طرف رگ ابهر. || خاکستر مخلوط به خون که بدان دیگ شکسته را لیسند. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). ج ، اُطُر. || کناره ٔ سرخی لب ببروت موی . (مهذب الاسماء). || چیزی که در درون آن طعام گذارند. (یادداشت مؤلف ).