افت و انداز
لغت‌نامه دهخدا
افت و انداز. [اُ ت ُ ] (ترکیب عطفی ، اِمص مرکب ) عبارت از حرکات خوش آینده کردن است . (آنندراج ) (بهار عجم ) :
افت و انداز بتی را بنده ام
کز سرینش نشئه ٔ کان میچکد.
زخمها سر از جگر برکرده و من بیخبر
افت و انداز نگاه تیغبارش نازک است .
افت و انداز بتی را بنده ام
کز سرینش نشئه ٔ کان میچکد.
ملافوقی یزدی (از آنندراج ).
زخمها سر از جگر برکرده و من بیخبر
افت و انداز نگاه تیغبارش نازک است .
نورالدین ظهوری (از آنندراج ).
