التی
لغت‌نامه دهخدا
التی . [ اَل ْ ل َ ] (ع اِ موصول ) آن زن . (منتهی الارب ). مرادف «که » موصول . اسم موصول مؤنث الّذی . که :
موصول الاسماء الذی انثی التی
والیاء اذا ماثنیا لاتبثت .
|| اللتیا و التی دو اسم اند از مصیبت و بعضی گویند اللتیا داهیه ٔ بزرگ است و التی داهیه ٔ کوچک . در این صورت تصغیر، بخاطر تعظیم است .(اقرب الموارد). یقال وقع فی التی و اللتیا؛ ای فی الداهیة.
- بعد اللتیا و التی ؛ بعد از مشقت فراوان . بعد از گفتگوی بسیار:
روستایی بین که از بدنیتی
میکند بعد اللتیا و التی .
موصول الاسماء الذی انثی التی
والیاء اذا ماثنیا لاتبثت .
ابن مالک .
|| اللتیا و التی دو اسم اند از مصیبت و بعضی گویند اللتیا داهیه ٔ بزرگ است و التی داهیه ٔ کوچک . در این صورت تصغیر، بخاطر تعظیم است .(اقرب الموارد). یقال وقع فی التی و اللتیا؛ ای فی الداهیة.
- بعد اللتیا و التی ؛ بعد از مشقت فراوان . بعد از گفتگوی بسیار:
روستایی بین که از بدنیتی
میکند بعد اللتیا و التی .
مولوی .
