الزاق
لغتنامه دهخدا
الزاق . [ اِ ](ع مص ) چسبانیدن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). و منه الحدیث : فاذا سجدت فألزق جبهتک بالارض . (منتهی الارب ). بچیزی وادوسانیدن . (مصادر زوزنی ). بچیزی بادسانیدن . (تاج المصادر بیهقی ). الساق . الصاق . (آنندراج ) (اقرب الموارد). بدوسانیدن . چفسانیدن .