الفیة

الفیة. [ اَ فی ی َ ] (اِخ ) نام منظومه هایی هزاربیتی یا قریب بدان که درباره ٔ علمی و بیشتر در علم نحو باشد مانند الفیه ٔ ابن معطی و الفیه ٔ ابن مالک . صاحب مؤیدالفضلا گوید: نام کتابی است در علم نحو منطق و کتابیست که فحش و هجا در آن مذکور است ، و صاحب غیاث اللغات آرد: الفیه کتابی است در علم نحو و صرف که هزار بیت دارد - انتهی . ظاهراً مراد الفیه ٔ ابن مالک است . و منیری در شرفنامه ٔ خود آن را نام کتابی فقهی میداند. صاحب لغات تاریخیه و جغرافیه ٔترکی (ج 1 ص 244) گوید: الفیه ببعضی از متون شعری که حاوی قواعد علوم عربی است اطلاق میشود و الفیه های معروف بدین قرارند: 1 - الفیه ٔ ابن مالک ، مشهورترین الفیه ایست که وسیله ٔ شیخ جمال الدین محمدبن مالک سروده شده است و چند تن آن را شرح کرده اند. 2- الفیه ٔ ابن معطی ، سروده ٔ یحیی بن عبدالمعطی متوفی به سال 628 هَ . ق . در فن نحو. شروحی نیز دارد. 3 - الفیه ٔ عبدالرحیم بن حسین عراقی متوفی به سال 806 هَ . ق . در اصول حدیث . 4 - الفیه ٔ شیخ ابن الوردی در فن تعبیر. 5 - الفیه ٔ قباقبی در فن معانی و بیان . 6 - الفیه ٔ حافظ سیوطی در فنون نحو و تصریف و خط. 7 - الفیه ٔ ابن البرماوی در علم فقه . 8 - الفیه ٔ ابن شحنه ٔ حلبی در فرائض .9 - الفیه ٔ ابوبکر اربیلی که دارای هزار لغز است .