الوة

الوة. [ اُ ل ُوْ وَ ] (ع اِ) اَلُوَّة چوب عود که بدان بخور کنند. ج ، اَلاویَة. (از منتهی الارب ) (اقرب الموارد). اِلیَّة. اَلُوّ. (المنجد). در مقدمة الادب زمخشری (نسخه ٔ چاپی ص 55 س 19)، در بیان عطرها پس از عودآمده است . و شاید ریشه ٔ آن همان ریشه ٔ الوئس فرنگی باشد. (یادداشت مؤلف ).