امین الدین تبریزی
لغت‌نامه دهخدا
امین الدین تبریزی . [ اَ نُدْ دی ن ِ ت َ ] (اِخ ) حاجی ... مشهور به حاجی دده . شاعر و عالم به حدیث و تفسیر بوده و امین و گاهی نوری تخلص میکرده است . قصاید متعدد درمدح امیر شیخ حسن نویان گفته و مدتی هم در بغداد منادم سلطان اویس بوده و در سال 758 هَ .ق . درگذشته است . دیوان وی دوهزاروپانصد بیت شعر دارد. از اوست :
جان مشتاقان ببویت زنده ازباد صبا
حبذا بادی که از کوی تو آید حبذا.
در چمن دوش ببوی تو گذر میکردم
قدم لاله تر از خون جگر میکردم
چشم نرگس بخیال نظرت میدیدم
وآنگه از ناوک چشم تو حذر میکردم .
جان مشتاقان ببویت زنده ازباد صبا
حبذا بادی که از کوی تو آید حبذا.
در چمن دوش ببوی تو گذر میکردم
قدم لاله تر از خون جگر میکردم
چشم نرگس بخیال نظرت میدیدم
وآنگه از ناوک چشم تو حذر میکردم .
(از دانشمندان آذربایجان ص 53).
