انا
لغت‌نامه دهخدا
انا. [ اِن ْ نا ] (ع حرف +ضمیر) مرکب از اًن َّ (حرف مشبهة بالفعل ) + نا (ضمیرمتکلم معالغیر) و همچنین أنّا؛ بدرستی و راستی که ما. (از ناظم الاطباء). گاهی در فارسی در مورد استکبار و منیت بکار رود. (از یادداشت مؤلف ) :
آن دغلکاری ّ و دزدیهای او
وآن چو فرعونان انا انای او.
- انا اعطینا ؛ سرآغاز سوره ٔ کوثر (سوره ٔ 108 قرآن ) که بیشتر بدان نام برده می شود.
- انا انزلنا ؛ سرآغاز سوره ٔ قدر (سوره ٔ 97 قرآن ) که بیشتر بدان نام برده میشود.
- انا فتحنا ؛ سرآغاز سوره ٔ فتح (سوره ٔ 48 قرآن ).
آن دغلکاری ّ و دزدیهای او
وآن چو فرعونان انا انای او.
مولوی .
- انا اعطینا ؛ سرآغاز سوره ٔ کوثر (سوره ٔ 108 قرآن ) که بیشتر بدان نام برده می شود.
- انا انزلنا ؛ سرآغاز سوره ٔ قدر (سوره ٔ 97 قرآن ) که بیشتر بدان نام برده میشود.
- انا فتحنا ؛ سرآغاز سوره ٔ فتح (سوره ٔ 48 قرآن ).
