انباط
لغت‌نامه دهخدا
انباط. [ اِ ] (ع مص ) بآب رسیدن چاه کن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). بآب رسیدن کاریزکن . (تاج المصادر بیهقی ). بآب رسیدن چاه کن و استخراج آن . (از اقرب الموارد). || آب برآوردن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). برآوردن آب از چاه . (از اقرب الموارد). آب بیرون آوردن از چاه و کاریز. (مصادر زوزنی ).
- علم انباطالمیاه ؛ علمی است که از چگونگی استخراج آب از زمین بحث می کند. (از کشف الظنون ). و رجوع به همین کتاب شود.
|| اثر کردن در چیزی . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || آشکار شدن بعد از پنهان گشتن : اُنْبِطَ الشی ٔ (مجهولاً)؛ آشکار شد بعد پنهان گشتن . (منتهی الارب ). انباط چیزی ؛ آشکار کردن آن را پس از پوشیدگی . || استخراج حکم باجتهاد. (از اقرب الموارد).
- علم انباطالمیاه ؛ علمی است که از چگونگی استخراج آب از زمین بحث می کند. (از کشف الظنون ). و رجوع به همین کتاب شود.
|| اثر کردن در چیزی . (منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || آشکار شدن بعد از پنهان گشتن : اُنْبِطَ الشی ٔ (مجهولاً)؛ آشکار شد بعد پنهان گشتن . (منتهی الارب ). انباط چیزی ؛ آشکار کردن آن را پس از پوشیدگی . || استخراج حکم باجتهاد. (از اقرب الموارد).
