اندروای
لغت‌نامه دهخدا
اندروای . [ اَ دَ ] (ص مرکب ) سرگشته و حیران . (برهان قاطع). سرگشته و حیران و سرگردان . (ناظم الاطباء). اندربای :
شادمان باد و تن آسان و بکام دل خویش
دشمنان را ز نهیبش دل و جان اندروای .
از خبرهای خلاف و ز سخنهای دروغ
خلق را بود دل و جان و روان اندروای .
بخت بنشاند ترا باز بکام اندر تخت
جان خصمان ترا کرد از آن اندروای .
مانده از سیلی جاهت سر چرخ اندر پیش
گشته از طعنه ٔ حلمت دل کوه اندروای .
نتوان گفت که محتاج نباشد لیکن
باد حرصش نکند همچو خسان اندروای .
- دل اندروای ؛ سرگشته دل . آنکه دلش حیران است . حیران . سرگشته :
کسی که خدمت جز او کند همیشه بود
ز بهرعاقبت خویشتن دل اندروای .
نبید تلخ و سماع حزین بکف کردم
ز بهر روی نکو مانده ام دل اندروای .
بدرگه ملک شرق هرکه را دیدم
نژند و خسته جگر دیدم و دل اندروای .
|| سرنگون و آویخته . (برهان قاطع). سرنگون و سر فروافکنده و واژگون و معلق . (ناظم الاطباء). معلق . آویخته . (فرهنگ فارسی معین ) :
او همان است که از گردش خویش
مرد را کرد برمح اندروای .
هوا چو خاک به طبعش فرونشیند پست
زمین چو ذره بحلمش بماند اندروای .
تا زمین را سکون نخواهد بود
جز بدور سپهر اندروای .
|| در هوا. (فرهنگ فارسی معین ). || (اِ مرکب ) آرزو و خواهش . || احتیاج و حاجت . (ناظم الاطباء). || هوا. (فرهنگ ایران باستان پورداود ص 60) . || (اِخ ) فرشته ٔ هوا. (فرهنگ ایران باستان پورداود ص 246). و رجوع به اندربای شود.
شادمان باد و تن آسان و بکام دل خویش
دشمنان را ز نهیبش دل و جان اندروای .
فرخی .
از خبرهای خلاف و ز سخنهای دروغ
خلق را بود دل و جان و روان اندروای .
قطران .
بخت بنشاند ترا باز بکام اندر تخت
جان خصمان ترا کرد از آن اندروای .
قطران .
مانده از سیلی جاهت سر چرخ اندر پیش
گشته از طعنه ٔ حلمت دل کوه اندروای .
انوری .
نتوان گفت که محتاج نباشد لیکن
باد حرصش نکند همچو خسان اندروای .
انوری .
- دل اندروای ؛ سرگشته دل . آنکه دلش حیران است . حیران . سرگشته :
کسی که خدمت جز او کند همیشه بود
ز بهرعاقبت خویشتن دل اندروای .
فرخی .
نبید تلخ و سماع حزین بکف کردم
ز بهر روی نکو مانده ام دل اندروای .
فرخی .
بدرگه ملک شرق هرکه را دیدم
نژند و خسته جگر دیدم و دل اندروای .
فرخی .
|| سرنگون و آویخته . (برهان قاطع). سرنگون و سر فروافکنده و واژگون و معلق . (ناظم الاطباء). معلق . آویخته . (فرهنگ فارسی معین ) :
او همان است که از گردش خویش
مرد را کرد برمح اندروای .
فرخی .
هوا چو خاک به طبعش فرونشیند پست
زمین چو ذره بحلمش بماند اندروای .
عنصری .
تا زمین را سکون نخواهد بود
جز بدور سپهر اندروای .
انوری .
|| در هوا. (فرهنگ فارسی معین ). || (اِ مرکب ) آرزو و خواهش . || احتیاج و حاجت . (ناظم الاطباء). || هوا. (فرهنگ ایران باستان پورداود ص 60) . || (اِخ ) فرشته ٔ هوا. (فرهنگ ایران باستان پورداود ص 246). و رجوع به اندربای شود.
