انده بردن

انده بردن . [ اَ دُه ْ ب ُ دَ ] (مص مرکب ) اندوه بردن . غم خوردن :
نیز چه خواهی دگر خوش بخور و خوش بزی
انده فردا مبر گیتی خوابست و باد.

منوچهری .

نبریم انده گیتی که بسی فایده نیست
اگر ایدون که بریم انده او ور نبریم .

منوچهری .

رفتم بر دربانش و گفتم سخن خویش
گفتا مبر انده که بشد کانت گوهر.

ناصرخسرو.

سعدیا انده بیهوده مبر دانی چیست
چاره ٔ کار تو جان دادن و جانان دیدن .

سعدی .

گفتم انده مبر که بازآید
روز نوروز و لاله و ریحان .

سعدی .

و رجوع به اندوه بردن شود.
|| زایل کردن اندوه . ازمیان بردن اندوه . زدودن اندوه :
نشاید بردن انده جز بانده
نشاید کوفت آهن جز بآهن .

خاقانی .