اویس
لغت‌نامه دهخدا
اویس . [ اُ وَ ] (اِخ ) (شیخ ...) ابن شیخ حسن دومین ازآل جلایر (757 هَ . ق . تا 777 هَ . ق .) :
من از جان چاکر سلطان اویسم
اگر چه یادش ازچاکر نباشد.
در هر یک از دو خانواده ٔ آل مظفر، ملوک فارس وجلایریان ، ملوک بغداد سلطان اویس نامی بوده است که هردو معاصر خواجه و هر دو ممکن است ممدوح خواجه در این غزل باشند و قرینه ای بر تعیین هیچکدام در این غزل موجود نیست . (قزوینی ). و رجوع به ترجمه ٔ طبقات سلاطین اسلام لین پول شود.
من از جان چاکر سلطان اویسم
اگر چه یادش ازچاکر نباشد.
حافظ.
در هر یک از دو خانواده ٔ آل مظفر، ملوک فارس وجلایریان ، ملوک بغداد سلطان اویس نامی بوده است که هردو معاصر خواجه و هر دو ممکن است ممدوح خواجه در این غزل باشند و قرینه ای بر تعیین هیچکدام در این غزل موجود نیست . (قزوینی ). و رجوع به ترجمه ٔ طبقات سلاطین اسلام لین پول شود.
