باده ده
لغت‌نامه دهخدا
باده ده . [ دَ / دِ دِه ْ ] (نف مرکب ) می دهنده . شراب دهنده . می گسار. ساقی :
پرستنده ٔ باده راپیش خواند
بچربی فراوان سخنها براند
بدو گفت کامشب توئی باده ده
بطائر همه باده ٔ ساده ده .
پرستنده ٔ باده راپیش خواند
بچربی فراوان سخنها براند
بدو گفت کامشب توئی باده ده
بطائر همه باده ٔ ساده ده .
فردوسی .
