باده زدن
لغت‌نامه دهخدا
باده زدن . [ دَ / دِ زَ دَ ] (مص مرکب ) باده خوردن . می خوردن . می زدن . و رجوع به آنندراج شود. باقر کاشی گوید :
ما ز روز ازل از عشق و جنون دم زده ایم
باده ٔ عشق ز پیمانه ٔ آدم زده ایم .
میرزا معز فطرت گوید :
دگر کجا زده ای باده ای قیامت حسن
که کرده محشر گلها بهشت رنگ ترا.
ما ز روز ازل از عشق و جنون دم زده ایم
باده ٔ عشق ز پیمانه ٔ آدم زده ایم .
میرزا معز فطرت گوید :
دگر کجا زده ای باده ای قیامت حسن
که کرده محشر گلها بهشت رنگ ترا.
(از آنندراج ).
