بارک ا
لغت‌نامه دهخدا
بارک ا. [ رَ کَل ْلاه ] (ع جمله ٔ فعلیه ٔ دعایی ) به محل تحسین و تعجب مستعمل است . (آنندراج ) (دِمزن ). خدا مبارک کرد یا کند. لفظ مذکور بیشتر در تعجب و تحسین استعمال می شود. (فرهنگ نظام ). کلمه ٔ تحسین مأخوذ از تازی یعنی برکت دهد تو را خدای . (ناظم الاطباء). مخفف بارک اﷲ لک ؛ برکت دهاد ترا خدای تعالی . زه . افزون باد. بگوالاد. خدای افزونی دهد. آفرین و مرحبا. (ناظم الاطباء). آفرین . احسنت . وه وه . خَه خَه . تبارک اﷲ. تعالی اﷲ. بَخ بَخ . بَه بَه :
گر این فصل بر کوه خوانی همانا
که جز بارک اﷲ صدایی نیابی .
راویان کآیت انشاء من انشاد کنند
بارک اﷲ همه بر صاحب انشا شنوند.
الوداع ای دمتان همره آخر دم من
بارک اﷲ چه بآیین رفقایید همه .
کلک تو بارک اﷲ، بر ملک و دین گشاده
صد چشمه آب حیوان از قطره ٔ سیاهی .
- امثال :
از بارک اﷲ قبای کسی رنگین نشود . (امثال و حکم دهخدا).
بارک اﷲ قبای کسی را رنگین نکند . (امثال و حکم دهخدا).
گر این فصل بر کوه خوانی همانا
که جز بارک اﷲ صدایی نیابی .
خاقانی .
راویان کآیت انشاء من انشاد کنند
بارک اﷲ همه بر صاحب انشا شنوند.
خاقانی .
الوداع ای دمتان همره آخر دم من
بارک اﷲ چه بآیین رفقایید همه .
خاقانی .
کلک تو بارک اﷲ، بر ملک و دین گشاده
صد چشمه آب حیوان از قطره ٔ سیاهی .
حافظ.
- امثال :
از بارک اﷲ قبای کسی رنگین نشود . (امثال و حکم دهخدا).
بارک اﷲ قبای کسی را رنگین نکند . (امثال و حکم دهخدا).
